Vei nos qui arribats en musica a la fin dau Concertò per Pissarata de Joan Ganhaire... Per legir los episòdis d'avant, de veire los ligams a la fin d'aquela nòta.
°°
Gershwin, Rachmaninoff, Debussy, Ravel, De Falla… Caüsac se gorniflet de musica leugiera per se venjar daus qua’iment dos jorns de silenci forçat per causa de violença excessiva. Drubet nonmas los uelhs e agalhet sas cubertas sus lo còp de cinc oras per se beure ‘na bona tisana bien chauda. “Quo es vrai que se semblavan, quilhs dos lai…” Puei se tornet enfonsar dins sas pelingas e son univers musicau.
Nòstra rencontra coma Mr Middleton fuguet mai suausa que lo prumier còp. Fuguerem assabentats de la ‘prueimada de son campament per la bramada de Kate o de Lucy. Aviá pas fait bien de chamin, que lo cuenh deviá èsser a sa conveniença. Lo troberem de bochadent, bolegant ni det ni dent. Sola sa man levada per nos far estar e far silenci era signe de vita. Quauques truquetatges de son vielh aparelh fotò, quò i era, podiam tornar començar de viure. Era un pauc mai cuech que l’autre jorn, mas petava lo fuòc que sa coleccion de flors e de barbotins s’embelissiá jorn a prep jorn. Dins sas pitas trapelas, aviá quitament massat un especimen rarissime de parpalhòu, que a se tot sol valiá lo viatge. Soperem ensemble, mas Caüsac que tesicava de tornar sas aisinas, donet lo signau dau despart. Per lo cas que Colin s’interessariá a las pissaratas, li coneissiá una plaça de prumiera, e quante tornariá chas se, podriá se restar a la Talhada sens cranher peiras e chenalha. Veiqui los dos messatges que laisserem a nòstre companh de rencontra. Li laisserem tanben nòstre restant d’aiga que nos fasiá pus mestier, çò que empaischet pas mossur lo Comte Gaëtan Caüsac daus Ombradors de marmusar entre sas dents “sabetz comben quò costa, l’aiga ?”
‘Riberem a la Negrariá a la nuech. I ‘viá pus degun per las charrieras per èsser tesmonh dau miracle : quauqu’un era tornat viu de la Talhada. La legenda de mòrt podriá enquera s’espandre quauque temps. Eram ben tornats dins lo monde normau, que de son portable, mut dempuei tres jorns, Caüsac poguet junher lo chasteu e donar consinha a Ròsa de far de son mielhs per tres tipes que venián de lonh, “a per quòqui, Comissari, ne’n ai contentat mai que quò, - quo es pas çò que vòle dire, Ròsa, quòqui zo sabe, quo es per sopar, nonmas per sopar, que som fangalits d’aver minjat de l’escota tres jorns de temps, e puei, Ròsa, sabes, io sente ! io sente ! - A mas quòqui, zo sabem, que sentetz, mai pas trop bon, fau ben zo dire, mai que…” Gaëtan copet la comunicacion, quela Ròsa, quala pera ! Mas, anetz, la festa fuguet completa que la quita Lili era quí. I aguet nonmas quauquas pissaratas per venir treblar las rejauvissenças.
A la fin julhet, daus auratges furiós assauteren los Ombradors que en naut de lor terme son virats aus quatre vents. E quo es entau qu’un dimarç aprep miegjorn, Mestre Pradier fuguet foitat, tot abeurat, saqueta, chapeu e quite parasòl, dins lo grand all dau chasteu per ‘na brava ventada de mata-chabra. Queste còp, deguet s’eissurir a quauques martelaments de Webern. Faguet mina d’èsser contranhat quante fuguet assabentat de la decision de Marius. S’esmalisset quitament de saber una fortuna entau a l’abandon. Avem saubut quauques jorns pus tard que s’era fait nommar curator de Marius. Fuguerem bra’ment solatjats de saber la fortuna de Marius a l’acialat.
E los jorns passen aus Ombradors. Jorns lents, jorns sens fin. Musica. Còps de fuòc assordesits dins las cavas dau chasteu ente l’ancian legionari tascha moien de pas perdre la man. Clòcha regulara de Ròsa convidant a la sopa… Permenada au vergier per se brejar coma las becas per quauqua frucha. Vendenhas. Partidas de cartas tristardas. Serenadas fachas de te sovenes quante… A si, una noveutat. La chaça a las pissaratas. Quò li put aurà, quilhs bestiaus, a mossur lo Comte. Julian, çò-disset, vòle pus ne’n sentir la coa d’una. Quo es pas de pitit trabalh de desmenajar totas quelas familhas de la bela cima dau chasteu per las conhar dins la granja ente an l’aer de s’aisinar. Mas pòde pas ne’n empaischar quauqu’una, de temps en temps, de venir voletejar a l’entorn de la piaia dau patron. Laidonc, quo es sinnadas desgostadas, larjas esbraceiadas espauridas e un brava badada, Julian ! Que voletz, quilhs bestiassons, quò escota pas totjorn.
E puei eimatin, la cana que tusta a las pòrtas de las chambras, d’en pè, fenhants, depeschatz vos, despart dins una ora, an mestier de io ! Diu mercès, quo es tornat partir !
Joan Ganhaire
Concertò per pissarata episòdi 1
Concertò per pissarata episòdi 2
Concertò per pissarata episòdi 3
Concertò per pissarata episòdi 4
Concertò per pissarata episòdi 5
Concertò per pissarata episòdi 6
Concertò per pissarata episòdi 7
Concertò per pissarata episòdi 8
Concertò per pissarata episòdi 9
Concertò per pissarata episòdi 10
Concertò per pissarata episòdi 11
Concertò per pissarata episòdi 12
Concertò per pissarata episòdi 13